Dzisiaj przypomnimy sobie podstawowe prawdy dotyczące eschatologii. Dlatego proszę o notatkę z poniższej treści na minimum 60 słów. Zrób następnie zdjęcie i wyślij na adres skalna@tarsycjusz.pl

Eschatologia chrześcijańska – dział teologii chrześcijańskiej traktujący o tzw. rzeczach ostatecznych człowieka, jak i świata (śmierci, końcu świata). Eschatologia zajmuje się również życiem pośmiertnym człowieka.

Za: https://pl.wikipedia.org/wiki/Eschatologia_chrze%C5%9Bcija%C5%84ska

LIST DO BISKUPÓW  – fragmenty
O NIEKTÓRYCH ZAGADNIENIACH DOTYCZĄCYCH ESCHATOLOGII

Rzym, Kongregacja Nauki Wiary, 17 maja 1979 r.

Jeśli bowiem nie ma zmartwychwstania, jak to dobitnie stwierdza św. Paweł (por. 1 Kor 5), upada cały gmach wiary. Jeśli chrześcijanie nie mają już pewności co do treści słów „życie wieczne”, to tracą sens obietnice ewangeliczne, stworzenie i odkupienie, a życie ziemskie zostaje pozbawione jakiejkolwiek nadziei (por. Hbr 11, 1).

Czy można wobec tego lekceważyć zakłopotanie i niepokój tak wielu ludzi? Czy nie dostrzega się, że wątpliwości zapadają powoli w głąb duszy? Jeśli nawet w większości przypadków chrześcijanin nie doszedł na szczęście do rzeczywistej wątpliwości, to bardzo często porzuca on wszelką myśl o tym, co następuje po śmierci, skoro zaczyna odczuwać, że rodzą się w nim pytania, na które boi się udzielić odpowiedzi: Co dzieje się po śmierci? Czy pozostaje coś z nas po śmierci? Czy nie czeka nas nicość?

…

Świadoma swojej odpowiedzialności za promocję i obronę wiary, Święta Kongregacja Nauki Wiary zamierza przypomnieć to, co Kościół naucza w imieniu Chrystusa, a zwłaszcza to, co następuje między śmiercią chrześcijanina i powszechnym zmartwychwstaniem.

1) Kościół wierzy (por. Symbol Apostolski) w zmartwychwstanie umarłych.

2) Kościół rozumie to zmartwychwstanie jako odnoszące się do całego człowieka; dla wybranych nie jest ono niczym innym, jak rozciągnięciem na ludzi zmartwychwstania Chrystusa.

3) Kościół przyjmuje istnienie i życie, po śmierci, elementu duchowego, obdarzonego świadomością i wolą w taki sposób, że „ja ludzkie” istnieje nadal, chociaż w tym czasie brakuje dopełnienia jego ciała. Na oznaczenie tego elementu Kościół posługuje się pojęciem „duszy„, którego używa Pismo Święte i Tradycja. Chociaż pojęcie to ma w Biblii różne znaczenia, Kościół stwierdza jednak, że nie ma poważnej racji, by je odrzucić, a co więcej, uważa, że jest bezwzględnie konieczny jakiś aparat pojęciowy dla podtrzymywania wiary chrześcijan.

4) Kościół wyklucza wszelką formę myśli lub wyrazu, która czyniłaby niezrozumiałymi i niedorzecznymi modlitwy i obrzędy pogrzebowe oraz kult zmarłych, a więc rzeczywistości, które w swojej istocie stanowią przecież miejsca teologiczne. (modlitwa za zmarłych ma sens)

5) Kościół oczekuje, zgodnie z Pismem Świętym, „chwalebnego ukazania się Pana naszego Jezusa Chrystusa” (Konst. Dei verbum, 4), które uważa jednak za odrębne i późniejsze w stosunku do sytuacji ludzi zaraz po śmierci. (mowa o paruzji)

6) Kościół w swojej nauce o losie człowieka po śmierci wyklucza wszelkie tłumaczenie, które pozbawiałoby sensu Wniebowzięcie Dziewicy Maryi: uwielbienie ciała Dziewicy jest uprzednie w stosunku do uwielbienia, jakie jest przeznaczone dla wszystkich zbawionych.

7) Kościół, zawsze wierny Pismu Świętemu Nowego Testamentu i Tradycji, wierzy w szczęście sprawiedliwych, którzy kiedyś będą razem z Chrystusem. Wierzy, że kara wieczna czeka grzesznika, który będzie pozbawiony Boga; wierzy również, że ta kara obejmie całe „jestestwo” grzesznika. Wierzy w końcu – jeśli chodzi o wybranych –
w ich ewentualne oczyszczenie, które poprzedza samo oglądanie Boga, a które mimo wszystko jest całkowicie inne od kary należnej potępionym. To właśnie rozumie Kościół, gdy mówi o piekle i czyśćcu.

Jeśli chodzi o sytuację człowieka po śmierci, należy przestrzec przed niebezpieczeństwem wyobrażeń fantazyjnych i zbyt dowolnych, ponieważ taka przesada staje się w dużej mierze przyczyną trudności, na jakie często napotyka wiara chrześcijańska. Obrazy użyte w Piśmie Świętym należy jednak uszanować. Trzeba koniecznie przyjąć ich głęboki sens, unikając ryzyka nadmiernego złagodzenia, które często jest równoznaczne z pozbawieniem istotnych treści, wyrażanym przez te obrazy.

Ani Pismo Święte, ani teologowie nie rzucają wystarczającego światła, by można było w pełni opisać przyszłe życie po śmierci. Chrześcijanin powinien mocno przyjąć dwa istotne punkty. Z jednej strony powinien wierzyć w zasadniczą ciągłość, jaka zachodzi dzięki mocy Ducha Świętego między obecnym życiem w Chrystusie i życiem przyszłym (miłość jest prawem Królestwa Bożego i właśnie nasza miłość tu, na ziemi, będzie miarą naszego uczestnictwa w chwale Nieba). Z drugiej natomiast strony chrześcijanin powinien dobrze zrozumieć, że istnieje wielka różnica między życiem obecnym i przyszłym, ponieważ ekonomia wiary ustąpi ekonomii pełnego światła: będziemy razem z Chrystusem i „ujrzymy Boga” (por. 1 J 3, 2). Na tych obietnicach
i przedziwnych misteriach opiera się w sposób istotny nasza nadzieja. Jeśli nie może dotrzeć tam nasza wyobraźnia, to nasze serce lgnie tam spontanicznie i całkowicie.

….

Źródło: https://www.vatican.va/roman_curia/congregations/cfaith/documents/rc_con_cfaith_doc_19790517_escatologia_pl.html

Wprowadzenie

W ewangelii św. Mateusza w rozdziale 25 czytamy scenę sądu ostatecznego. Jezus mówi: Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom!
Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść; byłem spragniony, a nie daliście Mi pić;(…)

Jezus będzie sądził świat z braku miłości wobec drugiego człowieka (tak, tego którego nie lubisz i który być może budzi w tobie wstręt, bo jest biedny, bo jest niepełnosprawny, jest pijakiem itd.)

Społeczeństwo

Co jakiś czas w społeczeństwie pojawiają się pewne dysproporcje (nierówności), które prowadzą do biedy. Jednak „nierówny podział dóbr jest konieczny, aby utrzymać szczęście na ziemi: biedny pracuje dla bogatego, a bogaty opiekuje się biednym. Z tej różnicy płynie harmonia” Zauważ, że kryzys zawsze zaczyna się wtedy, gdy bogaci nie chcą się opiekować biednym, bo są leniwi, wygodni itd.

XIX wiek był wiekiem kryzysów społecznych. Potrzebna była nauka społeczna Kościoła, która by po imieniu nazwałaby co jest dobre, a co jest grzechem. W tym czasie zrodziło się wiele inicjatyw pomocowych, z których powstawały często stowarzyszenia i zakony. Problem nierówności został na zwany grzechem społecznym.

Sensacyjną okazała się encyklika papieża Leona XIII Rerum Novarum, która dała podwaliny Katolickiej Nauce Społecznej. Papież w encyklice przeciwstawił się ruchom socjalistycznym, które próbowały odrzeć człowieka z wiary i uczyć go budować świat bez Boga. Papież pisał, też że zasady ewangelii pociągają za sobą konsekwencje społeczne, których nie można lekceważyć i pomijać.

A tu współczesny przykład grzechu społecznego. Widzisz małe dziecko, które jest ofiarą grzechu społecznego:

Przeczytaj artykuł

Czym jest grzech społeczny? Wokół nas istnieją struktury zła

Każdy grzech rzutuje z mniejszą lub większą gwałtownością, z mniejszą lub większą szkodą na całą strukturę kościelną i na całą ludzką rodzinę” – pisał Jan Paweł II. Ale co to znaczy, że dany grzech jest społeczny?

W 1983 roku odbył się w Rzymie synod biskupów, po którym Kościół przyznał, że istnieją na świecie wokół nas struktury zła, że istnieje coś takiego jak grzech społeczny. Jak jednak to rozumieć? (…)

Grzech – akt wolności konkretnej osoby

„W każdym człowieku nie ma niczego bardziej osobistego i nieprzekazywalnego, jak zasługa cnoty czy odpowiedzialność za winę” – zwraca uwagę Jan Paweł II w adhortacji. Grzech zatem zawsze będzie aktem wolności konkretnej osoby, nigdy zaś grupy czy społeczności.

Mogą jednak pojawić się czynniki zewnętrzne lub wewnętrzne, które mniej lub bardziej są w stanie ograniczyć wolność człowieka, a co za tym idzie jego odpowiedzialność oraz winę. Papież wskazuje na istotne czynniki zewnętrzne, które działają na człowieka z ogromną siłą. Są też skłonności, wady i przyzwyczajenia, którym ulega człowiek – te z kolei należą do czynników wewnętrznych.

Trzy znaczenia grzechu społecznego

Trzeba jeszcze mocno zaznaczyć, jakie są pierwsze i bezpośrednie skutki każdego grzechu. Dokonują się one przede wszystkim w samym grzeszniku, w jego relacji z Bogiem oraz w jego duszy, powodując osłabienie woli i zaciemnienie rozumu.

1. Każdy grzech dotyka rodziny ludzkiej

W pierwszym znaczeniu każdy grzech jest społeczny, ponieważ w jakiś sposób dotyka innych. Dzieje się to „ze względu na ludzką solidarność, równie tajemniczą i niepojętą, co rzeczywistą i konkretną”.

Jan Paweł II pokazuje dwa prawa, które wyłaniają się z tej solidarności. Prawo wstępowania – ci co osiągnęli radość nieba, pomagają nam w naszych zmaganiach o świętość (świętych obcowanie) oraz prawo zstępowania mówiące, że człowiek grzesząc, pociąga za sobą Kościół oraz cały świat.

„Nie ma grzechu, nawet najbardziej wewnętrznego i tajemnego, najściślej indywidualnego, który odnosiłby się wyłącznie do tego, kto go popełnia. Każdy grzech rzutuje z mniejszą lub większą gwałtownością, z mniejszą lub większą szkodą na całą strukturę kościelną i na całą ludzką rodzinę” – napisał papież.

2. Zamach na bliźniego

Są takie sytuacje, kiedy popełniamy grzech bezpośrednio krzywdzący naszego bliźniego lub wręcz w niego wymierzony. Zatem drugie znaczenie grzechu społecznego obejmuje czyny popełniane przeciwko sprawiedliwości, w odniesieniach osoby do osoby, osoby do wspólnoty, wspólnoty do osoby czy też przeciwko dobru wspólnemu i jego wymogom.

Kluczem jest przykazanie miłości: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” (Mt 22,37-39).

Grzech taki jest w tym sensie społeczny, gdyż sprzeciwia się miłości bliźniego, co więcej jego ciężar jest o tyle większy, ponieważ przykazanie to podobne jest do przykazania miłości samego Boga (jest obrazą Boga, gdyż jest zamachem przeciwko bratu).

3. Wspólnota przeciw wspólnocie

Chodzi tu o każdą sytuację, w której jakaś grupa, naród czy bloki państw w sposób uporczywy przeciwstawiają się innym wspólnotom. Jest to o tyle groźne, że bardzo łatwo doprowadzić do rozmycia odpowiedzialności poszczególnych jednostek za popełnione czyny, dając nawet swego rodzaju poczucie bezpieczeństwa lub przyzwolenia na złe postępowanie.

Jeśli zatem Kościół mówi o jakiejś sytuacji jako o grzechu społecznym, nawet w wykonaniu całych narodów, to zawsze należy widzieć w tym owoc nagromadzenia wielu grzechów osobistych poszczególnych ludzi (struktury zła): „tego, kto powoduje lub popiera nieprawość albo też czerpie z niej korzyści; tego, kto mogąc uczynić coś dla uniknięcia lub usunięcia czy przynajmniej ograniczenia pewnych form zła społecznego, nie czyni tego z lenistwa, z lęku czy też w wyniku zmowy milczenia lub zamaskowanego udziału w złu, albo z obojętności; tego, kto zasłania się twierdzeniem o niemożności zmiany świata; i również tego, kto usiłuje wymówić się od trudu czy ofiary, podając różne racje wyższego rzędu”.

Źródło: https://pl.aleteia.org/2018/04/10/czym-jest-grzech-spoleczny-wokol-nas-istnieja-struktury-zla/

Notatka

Napisz notatkę do zeszytu (podpisz się w zeszycie iw temacie e-maila imię i nazwisko, klasa), zrób zdjęcie i wyślij na adres skalna@tarsycjusz.pl Notatka powinna mieć minimum 60 słów.

Zapraszam do obejrzenia filmu, który w ciekawy sposób pokazuje autentyczność Jezusa Chrystusa.

Po pierwszym filmie zapraszam do zapoznania się z treścią kolejnego filmiku tłumaczącego to, w jaki sposób Jezus zbawił świat?

Kiedyś pierwsi chrześcijanie (ci z czasów apostolskich) nie mieli jeszcze wtedy spisanego Pisma Świętego, ale mieli świadków – Apostołów i uczniów Chrystusa, którzy głosili ludziom Chrystusa. Najważniejszym punktem głoszenia, a czasami tylko jedynym było zaświadczenie o tym, że Jezus cierpiał umarł i Zmartwychwstał.

Najstarsze pisemne świadectwo o zmartwychwstaniu Jezusa (ok. 51 roku) zostało zapisane przez św. Pawła w liście pisanym do mieszkańców Koryntu:

„Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którąście przyjęli i w której też trwacie. Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam rozkazałem… Chyba żebyście uwierzyli na próżno.
Przekazałem wam na początku to, co przejąłem:
że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy,
że został pogrzebany,
że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem:
i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu,
później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli.
Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom.
W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi.
Jestem bowiem najmniejszy ze wszystkich apostołów i niegodzien zwać się apostołem, bo prześladowałem Kościół Boży. Lecz za łaską Boga jestem tym, czym jestem, a dana mi łaska Jego nie okazała się daremna; przeciwnie, pracowałem więcej od nich wszystkich, nie ja, co prawda, lecz łaska Boża ze mną. Tak więc czy to ja, czy inni, tak nauczamy i tak wyście uwierzyli.”

Pierwszy list św. Pawła do Koryntian (1Kor 15,1-11)

W Piśmie Świętym znajdziemy wiele takich krótkich formuł wiary, których uczyli się pierwsi chrześcijanie (z racji, że byli pochodzenia żydowskiego, to nazywamy ich Judeochrześcijanami).

Oprócz świadectw, które są nam przekazywane w Piśmie Świętym i poprzez Tradycję (Nauczanie Magisterium Kościoła) wielu świętych opowiadało o spotkaniu z Jezusem cierpiącym. Najbardziej znane świadectwo bł. Anny Katarzyny Emmerich na którym posiłkował się Mel Gibson, gdy kręcił film „Pasja”. Poniżej fragment z Dzienniczka św. s. Faustyny, w którym opisuje biczowanie Pana Jezusa:

Dziś w czasie Pasji ujrzałam Jezusa umęczonego, w ciernie ukoronowanego, a w ręku trzyma kawałek trzciny. Milczał Jezus, a żołdacy uwijali się na wyścigi, aby Go męczyć. Jezus nic nie mówił, tylko się spojrzał na mnie, w tym spojrzeniu wyczułam tak straszną mękę Jego, że my nie mamy nawet pojęcia co ucierpiał Jezus dla nas przed ukrzyżowaniem. Dusza moja jest pełna bólu j tęsknoty; odczułam w duszy wielką nienawiść grzechu, a najmniejsza niewierność moja, zdaje mi się górą wielką i czynię zadość przez umartwienie i pokuty. Kiedy widzę Jezusa umęczonego, serce mi się rwie w strzępy, myślę co będzie z grzesznikami, jeżeli nie skorzystają z Męki Jezusa. W Męce Jego widzę całe morze miłosierdzia. (Dz 948)

Chyba w tym wszystkim najpiękniejsze jest to, że w męce i zmartwychwstaniu Chrystusa możemy uczestniczyć dziś przyjmując przez wiarę Jego przebaczenie i zbawienie podejmując decyzję zerwania z grzechem. Takim szczególnym czasem w Kościele – najistotniejszym – jest Święte Triduum Paschalne w którym możemy liturgicznie przeżywać ten czas z Jezusem wielbiąc Boga, że w swoim Synu dał nam zbawienie.

Zadanie: Zrób notatkę z lekcji

Obecność

Zgodnie z nowym rozporządzeniem nie sprawdzamy obecności.

Podręcznik

Przeczytaj poniższy tekst z podręcznika

Naiwna wiara w postęp
Przemiany w kulturze europejskiej XIX w. łączyły się z rozwojem nauk eksperymentalnych i przyrodniczych. Zwłaszcza w drugiej połowie XIX w. nauka skupiła swoją uwagę na świecie przyrody.
Badając struktury świata, stawiała pytania, na którą można było znaleźć odpowiedź jedynie na drodze eksperymentu i czysto intelektualnych dociekań.

Doprowadziło to do powstania poglądu, że budowa przyszłości i wszelki postęp w relacjach międzyludzkich zależą od rozwoju nauki która daje wiedzę o faktach i bada rządzące nimi prawa.
W takiej Wizji świata i jego przyszłości nie było miejsca na religię i nadprzyrodzoność. Postępowało zeświecczenie kultury, która powoli uniezależniała się spod wpływów metafizyki i teologii
Filozofowie twierdzili, że przyszła faza rozwoju ludzkości oparta wyłącznie na postępie nauki.

Ludzie drugiej połowy XIX w. zaczęli nabierać przekonania o możliwości rozwoju cywilizacyjnego bez udziału Kościoła i religii. Wyrazem tego przekonania była idea postępu, która zyskiwała coraz więcej zwolenników i reprezentowała coraz bardziej laickie treści.
W kulturze europejskiej zapanowała naukowa teoria ewolucji świata i człowieka. Materialiści uważali, że zaprzecza ona istnieniu rzeczywistości duchowej. Tak została zapoczątkowana laicka koncepcja dziejów oparta na doktrynach materialistycznych.

Zapoznaj się z poniższą prezentacją

Czy umiesz wykazać pozytywne i negatywne cechy postępu?

Notatka (poniżej)

Kościół Katolicki nie sprzeciwia się postępowi, lecz przeciwnie – uznaje naukę i technologię za wspaniały produkt ludzkiej twórczości, która jest darem Boga. Postęp techniczny otwiera niezwykłe możliwości, z których wszyscy korzystamy.

Postęp techniczny może być pomocny w doskonaleniu się człowieka, ale sam z siebie nie czyni człowieka lepszym.

Niestety ten sam postęp rodzi pokusę, gdy zostaną odrzucone chrześcijańskie wartości i pomiesza dobro ze złem, gdy postęp jest wykorzystywany egoistycznie, to może prowadzić do zagłady ludzkości.

To co ludzie czynią dla wprowadzenia większej sprawiedliwości, braterstwa i harmonii w relacjach społecznych , jest cenniejsze od postępu technicznego.