Zobacz poniższy film:
Przeczytaj fragmenty artykułu
Rewolucja francuska – czas prześladowań Kościoła
Z Francji wyrzucono ponad 30 tys. księży. 350 zmarło po torturach. Świat zdaje się o tym nie pamiętać.
Konstytuanta, zaraz po zwycięstwie 1789 roku, postanowiła całkowicie podporządkować Kościół państwu, nawiązując do starych tradycji gallikańskich. Pierwszym krokiem miało być „wyzwolenie” lokalnego Kościoła spod władzy Rzymu, następnie konfiskata wszelkich kościelnych dóbr (sekularyzacja) i sprowadzenie kapłanów do roli urzędników państwowych.
Ustawa cywilna duchowieństwa uchwalona przez Konstytuantę w lipcu 1790 roku wprowadzała: obsadzanie stanowisk kościelnych na drodze wyborów w danym okręgu, obowiązek przysięgi na wierność nowej Konstytucji oraz państwowe pensje dla duchownych w zamian za skonfiskowane majątki.
Spowodowało to natychmiast poważny konflikt z Rzymem. „Kościół konstytucyjny” został potępiony przez papieża Piusa VI w słynnym breve „Caritas” z 13 kwietnia 1791 roku. W odpowiedzi na to, począwszy od 1792 roku oficjalna, odgórna laicyzacja szybko przybierała na sile. Przyjęto nowy kalendarz, wprowadzono rozwody, rozpoczęto tworzenie państwowych kultów oficjalnych: kultu rozumu, a następnie Bytu Najwyższego.
Rozpoczęto prześladowania duchownych odmawiających złożenia przysięgi oraz nie chcących uznać wprowadzonej „karty kazań”. Deportacja księży stawiających opór (dekrety z maja i sierpnia 1792 roku) doprowadziła do wyrzucenia z kraju przez ponad 30 tys. kapłanów.
Apogeum prześladowań przypada na okres tzw. terroru jakobińskiego. Odbywały się one pod hasłem walki z „fanatyzmem” czyli Kościołem oraz „zabobonem” – religią ludową. Powszechnie zabraniano duchownym nauczania, zabierano nawet plebanie, które zamieniano na szkoły. Wielu księży, a nawet rabinów zmuszano do przejścia do stanu świeckiego, propagowano małżeństwa kleru. Wszystkich duchownych, którzy w jakichkolwiek sposób się temu przeciwstawiali, deportowano bądź od razu skazywano na śmierć.
Okres prześladowań chrześcijaństwa we Francji zamyka dopiero podpisanie przez Bonapartego konkordatu z papieżem Piusem VII w 1801 roku. Konkordat ten oznaczał także kres rozłamu w Kościele francuskim.
Czas rewolucji francuskiej, co podkreślają akta wszystkich procesów beatyfikacyjnych, był okresem niezwykłego świadectwa wierności Kościołowi i Stolicy Apostolskiej. Na przykład karmelitanki z Compiegne wchodziły na szafot śpiewając psalm „Wychwalajmy Pana wszystkie ludy”. Pewna zakonnica z Bollene koło Avignonu powiedziała przed trybunałem: „Jesteśmy bardziej zobowiązani w stosunku do naszych sędziów, niż w stosunku do naszych ojców i matek. Ci ostatni bowiem dali nam tylko życie doczesne, podczas gdy dzięki naszym sędziom otrzymujemy życie wieczne”.
Kult oddawany tym męczennikom, doświadczenie tajemnicy świętych obcowania, stanowiło jedno z istotnych źródeł odrodzenia religijnego. Prześladowania okresu rewolucji francuskiej zaowocowały także odrodzeniem duchowym, które – jak podkreślają historycy – obok postępującej laicyzacji, było niejako równoległym nurtem w dziejach Francji ostatnich dwóch stuleci.
Zbiorowej beatyfikacji męczenników rewolucji francuskiej papież Jan Paweł II dokonał 1 października 1995 roku. Zaliczył wówczas w poczet błogosławionych sześćdziesięciu czterech francuskich duchownych, którzy męczeństwem przypieczętowali wierność Kościołowi w tym okresie. Ich historia jest tylko jednym z wielu przykładów prześladowań duchowieństwa w okresie „terroru jakobińskiego”. Duchowni ci ponieśli śmierć w jednym z pierwszych na świecie obozów koncentracyjnych, urządzonym przez władze jakobińskie na statkach u wyjścia z portu Rochefort. Przyjęli oni śmierć w sposób heroiczny i do końca pomagali swym towarzyszom niedoli.
Kard. Gantin, odwiedzając ich zbiorową mogiłę na atlantyckiej wyspie Madame w 1989 roku powiedział, że jest to „jedno z najpiękniejszych świadectw obrony wolności religijnej w dobie nowożytnej”. Księża ci, znaleźli się w grupie 828 kapłanów i zakonników załadowanych wiosną 1794 roku w porcie Rochefort w zachodniej Francji na dwa okręty przeznaczone do przewozu niewolników ” Deux-Associes” i „Washington”. (…) W sumie, spośród 828 deportowanych, śmierć poniosło 546.
Źródło: https://ekumenizm.wiara.pl/doc/3290078.Rewolucja-francuska-czas-przesladowan-Kosciola
Komentarz: Warto zwrócić uwagę ilu katolików zginęło za wiarę w Wandei o czym się niestety głośno nie mówi. Pod spodem fragment artykułu:
Tylko w okresie od stycznia do maja 1794 r. mogło zginąć w Wandei nawet 50 tysięcy ludzi. Łączna liczba ofiar nie jest znana i prawdopodobnie niemożliwa do oszacowania. Podaje się, że w latach 1794-1800 śmierć poniosło od 120 tysięcy do 600 tysięcy ludzi – być może nawet 45 procent ludności departamentu.
Francja, świętując Wielką Rewolucję Francuską mówi o jej bohaterach, o przeciwstawieniu się przestarzałemu porządkowi. Wciąż bardzo rzadko wspomina jednak o wojnie domowej w Wandei, która zakończyła się ludobójstwem katolików.
Źródło: https://dorzeczy.pl/historia/108431/Pierwsze-w-historii-ludobojstwo-Najczarniejsza-karta-rewolucji-francuskiej.html
Notatka:
sekularyzacja – zeświecczenie, przejęcie przez władze świeckie kościelnych majątków, urzędów i innych instytucji podległych Kościołowi; także zmniejszenie znaczenia religii w życiu społecznym.
laicyzacja – zeświecczenie; proces uniezależniania się różnych dziedzin życia społecznego, kulturalnego itp. od wpływów Kościoła i religii, nadawanie i charakteru świeckiego, ograniczenie obecności religii i Kościoła, w życiu społecznym i prywatnym
konkordat – porozumienie prawne dotyczące współdziałania Kościoła i państwa w danym kraju
religia państwowa – religia wspierana jako jedyna przez system prawny danego państwa np. anglikanizm w Wielkiej Brytanii
(Uwaga!!! Polska nie jest krajem wyznaniowym jakby to chcieli niektórzy. W państwie wyznaniowym przepisy religijne są jednocześnie przepisami państwowymi. W Polsce nie ma czegoś takiego!)
Gallikanizm – treść znajdziesz w filmiku na początku